ბავშვობაში ჩემთან ერთად ტიტინებდა, ჩემი თოთო ნაბიჯების უტყვი მცველი. ვიტირებდი? – ალბათ, ისიც იტირებდა…
ჩემს ლოყაზე შედგებოდა დედის ცრემლი. ახლა როცა, მწუხარებამ ამატირა, როცა სულში მომღერალი გედი ვნახე, როცა ჩემი სიხარული გამარტივდა, სიზმრად ისევ წარმომიდგა დედის სახე: ჩემს საწოლთან ქვითინებდა დედაჩემი, თუ შენიშნა: „ბავშვი მშვიდად რომ არ იყო“… გამეღვიძა, ლოყას წვავდა ცხელი ცრემლი, ნეტა მართლა, დედის ცრემლი ხომ არ იყო?
